SWAG

Er is één moment in mijn leven geweest wanneer “gay” zijn een aantrekkelijke optie leek.

Een groot deel van mijn humaniora sleet ik op het ondertussen opgedoekte internaat in Sint Niklaas.
Van maandag tot vrijdag onder een soort paramilitair streng katholiek regime leven was niet eenvoudig. We mochten de gebouwen niet verlaten, op “de muur” doen stonden zware straffen.
Het bejaardenbezoek was de enige manier om op een weekdag de stad te zien. Dus we gingen iedere woensdagnamiddag in een Sint Niklaas ‘ bejaardentehuis gedurende een half uur een bejaarde bezoeken om dan de rest van de namiddag op cafe te slijten.

Met zen vieren gingen we altijd naar dezelfde dame, we noemden ze Gina. Tijdens de bezoeken kregen we altijd lauwe koffie met vervallen speculooskoekjes. Van toen af drink ik geen koffie meer want ik associeer het sedertdien met de typische geur van een bejaardentehuis en de vuile aangekoekte tassen waaruit we moesten drinken. Menig tas koffie is verdwenen in de sanseveria van Gina als ze even weg keek.
Op een woensdag was de kamer van Gina leeg… Oei… Ze lag in het nabij gelegen ziekenhuis en we besloten om haar daar toch te bezoeken. Gina was een jaar of 80 en lag, gekleed in een typische ziekenhuisschort, in een bed. Zoals je weet heeft een ziekenhuisschort een grote spleet en draag je er niks onder. Wij stonden daar aan het uiteinde van het bed. Gina had een operatie ondergaan aan haar tenen, iets met ingroeiende teennagels ofzo. Ze was blij met het bezoek en wou graag haar geopereerde tenen laten zien. Liggend trok ze haar benen op en de ziekenhuisschort gleed weg richting haar buik, waardoor we alle vier voluit zicht hadden op haar va Gina. Ik kan je verzekeren, dat zicht vergeet ik nooit meer. Een foef is nu ook niet het mooiste, strakste, ” symmetrischte ” deel van een vrouwenlichaam, maar het gewoon zien van die van ons Karine kon me toch vrij snel tot een erectie brengen. Echter , Gina’s venusheuvel boven haar serieus verlebberde kalkoenspleet was volledig uitgedund. Er waren slechts een paar lange gekrulde onverzorgd uitziende grijze schaamharen over. Het beeld van zwaar aangekoekt witverlies op haar lippen blijft voor eeuwig op mijn netvlies gebrand en zorgde de eerstvolgende dagen toch voor wat problemen in mijn sexdriften.
Het navolgend weekend heb ik wel tientallen keren gezegd dat ons Karine wel echt een schoon poesje heeft.

Nu weet ik wat Munch heeft aangezet tot het schilderen van “De Schreeuw”.